Archief van de maand: april, 2021

De identificatie en registratie (I&R) van paardachtigen is een Europese verplichting die geldt voor paarden die zowel hobbymatig als professioneel worden gehouden. Per 21 april 2021 is er een aanscherping van het I&R beleid. Je vindt hier de informatie over hoe paarden en locaties waar paarden gehouden worden, geregistreerd moeten zijn.

Registreren van het paard

Het registreren van paarden gebeurt via het chippen in combinatie met het aanvragen van een paspoort bij een paard. Dat verloopt via paspoort uitgevende instanties (ppi). Zij mogen dit namens RVO (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland) uitgeven en registreren de gegevens van het paard in hun database. Ook zorgen zij dat de gegevens in de Nederlandse centrale database komen.

Wil je nagaan of jouw paard in de Nederlandse database geregistreerd staat? Met de zoekfunctie halverwege op deze pagina van rvo.nl kunt u het chipnummer of levensnummer van een paard intypen om te zien welke gegevens bekend zijn. Staat uw paard niet geregistreerd? Neem dan contact op met een van de instanties die RVO heeft aangewezen om paspoorten te mogen uitgeven. Deze zijn hier te vinden.

Registreren van een locatie waar paarden gehouden worden

Voor het registreren van een locatie waar paarden gehouden worden, zijn grofweg twee handelingen nodig. 1. De locatie dient een Uniek Bedrijfsnummer (UBN) te hebben en 2. De paarden die gehouden worden op de locatie koppelen aan het UBN.
Het is mogelijk een UBN voor paardachtigen te registreren. U vraagt een UBN aan op mijn.rvo.nl. Heeft u al een UBN? En wilt u de diersoort paardachtigen toevoegen? Dat doet u ook op mijn.rvo.nl. U vindt daar een handleiding waarin we uitleggen hoe u dit makkelijk doet.
Het is op dit moment nog niet mogelijk om de paardachtigen op het UBN aan te melden. We verwachten dat dit vanaf 12 april 2021 mogelijk is. Hoe u dit doet leest u dan op de website van RVO.

Wie is verantwoordelijk voor de registratie?

De houder van het paard is verantwoordelijk voor de registratie van het paard. De houder van de locatie is verantwoordelijk voor de registratie van de locatie waar paarden gehouden worden.

Wie is de houder van het paard?

De houder van het paard is degene die de dagelijkse besluitvorming heeft over het paard. In de meeste gevallen is dat de eigenaar van het paard.

Wie is de houder van een locatie?

De houder van een locatie is de eigenaar, de huurder of de bruiklener van een locatie. Verhuur je een locatie of geef je een locatie in bruikleen dan draag je daarmee de feitelijke macht over aan een ander. Gebruikt de huurder of bruiklener vervolgens de locatie om paarden te houden (van hemzelf of een ander) dan is hij de daarmee de houder van de locatie.

Tijdig behandelen geeft betere resultaten

Een van de redenen waarom kreupelheid zo’n lastig probleem kan zijn is dat het kan lijken alsof het bekappen van kreupele koeien zinloos is omdat veel koeien later weer een terugval krijgen. Met name hoornproblemen als zoolzweren en witte lijn defecten kunnen hardnekkig zijn en zijn vaak niet met 1 keer bekappen opgelost. De reden daarvoor is eigenlijk vrij simpel, namelijk dat een zoolzweer of witte lijn defect niet in 1 dag ontstaan is, maar over meerdere weken en daardoor zullen ze ook niet zomaar herstellen.

Als je kijkt naar de anatomie van de klauw, dan geven de rode pijlen aan waar deze problemen zich in eerste instantie voordoen, namelijk de lamellen van de wandhoorn of de hoornvormende laag van de zool (lederhuid). Dat betekent dat ze op het moment van ontstaan nog onder de al gevormde hoorn van minstens een halve cm dik zitten. Op dat moment moeten ze nog uitgroeien voordat ze zichtbaar zijn aan het oppervlak bij bekappen. De zichtbare witte lijn defecten en zoolzweren die je vindt bij bekappen zijn dus niet acuut ontstaan en de onderliggende laag heeft meestal al langdurig onder druk gestaan. Het herstel gaat daarom ook relatief traag, de kneuzingen moeten eerst herstellen en daarna moet er gezond hoorn terug vormen. Voordat de gezonde hoorn weer terug is op hetzelfde niveau als de rest van de klauw ben je zo 6 weken verder.

De beste manier om de hersteltijd te verkorten is om kreupele koeien zo snel mogelijk te bekappen. Dat betekent in de praktijk bij een zoolzweer meestal dat je moet bekappen voordat het echte zoolzweren zijn maar nog steeds zoolkneuzingen. Bij witte lijn defecten wil je ze bekappen voordat de lamellen ontstoken zijn en er dus alleen maar gezond weefsel onder het defect vandaan komt. Eigenlijk weet je dus pas zeker dat je op tijd bent met bekappen als je weinig onder de klauw vindt! Het enige wat je dan doet met bekappen is de klauw weer in balans zetten en de druk weghalen van de aangetaste plek waardoor het levende weefsel eronder weer kan herstellen. Dit is ook nog eens fijner bekappen; je bent er namelijk veel sneller klaar mee en het doet de koe geen pijn.

De enige manier om op tijd te bekappen is om kreupele koeien te bekappen zodra ze beginnen te kreupelen. Kreupelheid vanuit hoornaandoeningen ontstaat niet acuut. Voordat je ziet dat de koe duidelijk op 1 poot kreupel loopt is ze de tijd daarvoor ook al licht kreupel geweest. Meestal wachten we echter pas met het behandelen van zo’n koe tot ze duidelijk kreupelt en vind je vaak ook al een zoolzweer of een open witte lijn defect. Bedenkt dus dat je als je eerder bekapt, je korter bezig bent en de koe betere en snellere genezingskansen heeft. Zo voorkom je ernstigere gevallen en wordt uiteindelijk de algehele klauwgezondheid in je koppel beter.

 

Melkziekte… “al zo oud als de weg naar Rome” maar nog steeds een relevant ziektebeeld op het melkveebedrijf.

Elke melkveehouder heeft er wel eens tegen behandeld. Een infuus, drankjes, pillen, drenchen of onderhuids, er zijn vele behandelmethodes. Vaak is er een voorkeursmethode op het bedrijf, waar jarenlang niet van wordt afgeweken. Deze kunnen onderling sterk verschillen. Betekent dat, dat het eigenlijk niet uitmaakt hóe de calcium wordt toegediend?

Onderzoek toont aan dat er wel degelijk een verschillend effect wordt bereikt met de verschillende behandelmethodes. Onderstaande grafiek laat dat mooi zien.

Alle koeien in dit onderzoek starten met subklinische melkziekte (de norm is 8,6 mg/dl). De ene groep wordt behandeld met een enkel infuus, de andere groep met 2 pillen met 12 uur interval. De derde groep krijgt niets. Zoals u ziet heeft het infuus een spectaculair effect wat helaas een minder fijn staartje krijgt. De koe zal snel warm worden en opknappen maar na 8 uur weer wegzakken doordat de eigen stofwisseling niet actief de Ca-opname stimuleert. Er was immers voldoende? Dit effect is zelfs na 2 dagen nog duidelijk merkbaar. De koeien behandeld met de Ca-pillen laten een veel stabieler patroon zien, zij knappen minder snel op in de eerste uren maar zakken veel minder weg in vergelijking met de andere twee groepen en zullen dus stabieler vreten. Echter zelfs deze vorm van supplementeren heeft een licht remmend effect op de eigen Ca-stofwisseling waardoor deze groep na twee dagen lager uit komt dan de controle groep.

Samengevat kan worden gezegd dat elke vorm van supplementatie zijn specifieke nut heeft. Echter de toepassing moet passen bij het type melkziekte koe. Hou daarbij vooral ook het lange termijn doel voor ogen!